Lnas's place

Ώρα 7.45 το πρωί. Τα πράγματά μας – με την βοήθεια ενός νεαρού φαντάρου, να’ναι καλά το παιδί – μπαίνουν στο ΚΤΕΛ για Σκύρο. Για παραλία Κύμης δηλαδή όπου από εκεί θα μπούμε στον “Αχιλλέα” για να περάσουμε στη Σκύρο.

Το ταξίδι ήταν κάτι ανάμεσα σε κοιμάμαι, νυστάζω, ξυπνάω και τούμπαλιν. Φτάνοντας στη Σκύρο όλα τα προηγούμενα χρόνια – και είναι αρκετά – η καφετέρια που είναι κρεμασμένη στα βράχια υποδεχόταν το πλοίο με την μουσική από τον “Πόλεμο των Άστρων”. Αυτή τη φορά δεν το έκανε και μας έλειψε.

Φτάσαμε στα Μαγαζιά όπου αφήσαμε πρόχειρα τα πράγματα μας και οδηγηθήκαμε στη γνωστή ταβέρνα που κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε. Όλα ήταν ίδια. Ο Πολύβιος (ιδιοκτήτης), τα φαγητά, οι παρέες (τελικά δεν πάω μόνο εγώ τόσο συχνά). Έλειπε βέβαια ο φίλος μας ο Δημήτρης (το γελαστό γκαρσόνι που έκανε τη διαφορά). Τα 3 πρώτα λεπτά κύλησαν ήρεμα. Αμέσως μετά όμως ξεκίνησε ένας πανικός γέλιου και ένας καταιγισμός από ατάκες…

Αρχίσαμε να θυμόμαστε όλα όσα έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια στο συγκεκριμένο μαγαζί. Και έχουν γίνει πάρα πολλά…

Μετά το απογευματινό μπανάκι μας και τις απέλπιδες προσπάθειες να μπουν τα παπούτσια θαλάσσης (απέλπιδες μεν, ξεκαρδιστικές δε), απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα από το μπαλκονάκι μας. Είχαμε την πρώτη γνωριμία με την μικρή Τερέζα. Μια γνωριμία που θα σήμαινε πολλά στη συνέχεια…