Lnas's place

Το άρωμα της γαζίας – αν και αρκετά έντονο για τα γούστα μου – είναι από τα αρώματα που αγαπώ πάρα πολύ. Δεν ξέρω με τι το έχω συνδυάσει στο μυαλό μου αλλά πάντα με κάνει να ονειρεύομαι. Αυτό και του γιασεμιού.

Είχα διαβάσει λοιπόν πριν χρόνια μια ιστοριούλα σχετικά με την γαζία. Μεταφέρω ότι και όπως το θυμάμαι.

Η γαζία – έλεγε – είναι φυτό που πάντα είναι κρυμμένο. Συνήθως πίσω από κισσούς. Παρόλο λοιπόν που δεν είναι εμφανής με την πρώτη ματιά σε έναν κήπο την αναγνωρίζεις πάντα από το άρωμά της. Αντίθετα ο κισσός καταλαμβάνει πολύ χώρο σε έναν κήπο, απλώνεται, απλώνεται κάνει έντονη την παρουσία του αλλά δεν προσφέρει άρωμα.

Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Και γαζίες και κισσούς. Και ανθρώπους που βρίσκονται πάντα στο παρασκήνιο -κομπάρσους όπως μου αρέσει να λέω – που χωρίς να ξέρεις ακριβώς το λόγο σου βγάζουν κάτι ωραίο, κάτι… αρωματικό, αλλά και ανθρώπους που εντυπωσιάζουν με την κενότητά τους.