Lnas's place

Είμαι στη δουλειά και χτυπάει το κινητό μου. Το κοιτάζω. Μαμά. Το κλείνω να την πάρω στο σπίτι.

Δεν απαντάει… Που γυρίζει πάλι; Παίρνω στο κινητό.

– Έλα, που είσαι;

– Σε έπαιρνα αλλά εδειχνε οτι μιλάει…

– Ναι, στο έκλεισα για να πάρω στο σπίτι. Που είσαι;

– Εσύ είσαι στη δουλειά, ε;

– Ναι. Που είσαι παιδάκι μου (αλλάζουμε ρόλους όταν με νευριάζει)

– Ε, πάω μια βόλτα στο Φάληρο

– !!!!! (μένουμε Πετρούπολη) Γιατί;

– Έτσι…

– Α, καλά να περάσεις.

Μετά από μισή ώρα περίπου, χτυπάει ξανά το κινητό. Το κλείνω, την παίρνω, ο ίδιος διάλογος στην αρχή…

– Στη δουλειά είσαι, ε;

– Ναι. Εσύ περνάς καλά;

– Ναι, ξέρεις που είμαι;

– Άσε με να μαντέψω… Στο Φάληρο.

– Όχι. Στη Βούλα.

(εκεί τρόμαξα λίγο)

– Και τι κάνεις εκεί;

– Πίνω καφέ στο… Νότος λέγεται.

– Στο Φάληρο δεν πήγαινες;

– Ναι, αλλά είπα να έρθω στη Βούλα.

– Μόνη σου;

– Όχι με την Σ. (κολλητή της εδώ και 40 χρόνια, η οποία μένει στην Κηφισιά!! αν δεν ταιριάζανε…)

– Είστε τρελές;

– Βλέπουμε την θάλασσα… Είναι ωραία (ένοιωσα λίγο σαν τον Καπουτζίδη). Αλλά εσύ είσαι στη δουλειά, ε; Κρίμα. Να έρθεις μια μέρα.

– Ναι. Σε 40 χρόνια… Σε αφήνω τώρα. Έχω δουλειά.

Εννοείται ότι μετακινήθηκαν με λεωφορείο, μετρό, τραμ για να πάνε στη… θάλασσα. Και εννοείται ότι αυτό γίνεται συνεχώς…

Μη μου ξαναπεί κανείς ότι δεν μαζεύομαι στο σπίτι μου… Ο λαός είναι σοφός. “Από που’ναι το κλαράκι, από κείνο το δεντράκι”.