Lnas's place

Χτυπάει το τηλέφωνο. Νούμερο που δε μου λέει κάτι.

– Παρακαλώ

– Που χάθηκες βρε κορίτσι μου; (φωνή σίγουρη, γύρω στα 25 και λέει εμένα κορίτσι του; Θα πέσει γέλιο…)

– Ε, που να είμαι… Εδώ.

– Έτσι είπαμε;

– Βασικά δε θυμάμαι τι είχαμε πει.

– Πολλά είχαμε πει, αχ… κοριτσάκι! (Α, τώρα έγινα και κοριτσάκι. Να θυμηθώ να του κάνω δώρο)

– Ε, με μένα τα είχες πει, έτσι;

– Ναι ρε Έλενα! Τί έπαθες, με ξέχασες; (Ούπς! Δεν είναι λάθος… )

– Εεεεε, όχι δε σε ξέχασα (ελπίζω) απλά δεν κατάλαβα ποιός είσαι.

– Ο Μιχάλης είμαι βρε! (Τώρα σώθηκες!)

– Έλα βρε Μιχάαααλη (Ανάθεμα και αν κατάλαβα ποιος είσαι). Τι κάνεις; (ερωτήσεις καίριες μπας και καταλάβω ποιός είναι)

– Μια χαρά. Όπως τα ξέρεις. (Αμ, δεν τα ξέρω, γιαυτό ρωτάω) Εσύ;

– Και εγώ μια από τα ίδια (σιγά μη σου πω)

– Έχεις δουλειά απ’ ότι κατάλαβα γιατί δεν είσαι ομιλητική…

– Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ δουλειά.

– ΟΚ, τα λέμε. Μη χαθείς πάλι…

– Θα τα ξαναπούμε.

Ποιός Μιχάλης ήταν βρε παιδιά; Με την απορία θα μείνω!