Lnas's place

Και ναι, έφτασε η μεγάλη ώρα… Μιλάμε για πολύ μεγάλη όμως. Τόσο μεγάλη που μου είχε κάτσει στο στομάχι.

Μια βραδιά στα μπουζούκια, με τον μπίχλα. Και να τραγουδάει ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης. Γκρρρρ

Από την αρχή όμως:

Καταρχάς πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν συνεπέστατος στο ραντεβού του. Δεν τον έπαιρνε βέβαια να κάνει και αλλιώς γιατί ήταν ήδη στην μπούκα. Φυσικά οι 2 από τις 3 που θα συνόδευε αργήσαμε. (όχι επίτηδες, αλλά και επίτηδες να ήταν καθόλου δε θα με ενοχλούσε). Έχει φτάσει λοιπόν στο μαγαζί και κάθεται στο τραπέζι (το οποίο είναι και 1ο) με μια άγνωστη (πάλι του έφεξε…).

Πιάνει και θέση με οπτική επαφή στην πίστα – και ειδικά στον χώρο που οδηγούσε προς την πίστα -για να βλέπει κ@λους! (δεν κάνω πλάκα). Για κακή του τύχη κάθομαι εγώ δίπλα του και πολύ διακριτικά του γυρίζω την πλάτη για να βλέπω τον καλλιτέχνη. Κάποια στιγμή κάτι μου βρωμάει. Στην κυριολεξία όμως. Γυρίζω και τι βλέπουν τα ματάκια μου. Έχει ανάψει ΠΟΥΡΟ. Τον αγριοκοιτάζω, του λέω ευγενικά (ναι, έχω ακόμη αντοχές) ότι έρχεται όλη η μπόχα στη μούρη μου και κάνει ομολογουμένως προσπάθειες (αποτυχημένες συνήθως) να τον φυσήξει αλλού.

Σχολιάζει. Αυτό δεν είναι κακό και εγώ το κάνω. Δε σχολιάζω όμως κάθε κ@λο που περνάει από μπροστά μου… ΕΛΕΟΣ. Χαζεύω για να μην τον ακούω. Ούπς! Ο Θανάσης. Ποιός Θανάσης;

Ο Θανάσης ήταν ένα παιδί που δούλευε σε άλλο μαγαζί πριν χρόνια και είχαμε γνωριστεί. Βρε τι μικρός που είναι ο κόσμος. Σταμπάρουμε ότι για να του μιλήσουμε πρέπει να διασχίσουμε την πίστα και περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή.

“… μια σοκολάτα” τραγουδάει το αλλοδαπό και εγώ θυμάμαι ότι έχω την σοκολατίτσα του Μανώλη μισοτελειωμένη στο σπίτι.

Αρχίζουν τα μερακλοτράγουδα. Μου δηλώνει ότι είναι φάλτσος αλλά τραγουδάει. Για την ακρίβεια σύντομα κατάλαβα ότι δεν τραγουδάει, γκαρίζει. Και μάλιστα παράφωνα. Μέσα στο αυτί μου. Έρχεται η φωτογράφος.

Δεν ξέρω αν θυμάστε αλλά το καλύτερο μου παιχνίδι είναι να βγάζω άθλιες φωτογραφίες σε τέτοια μαγαζιά. Πριν προλάβω να αντιδράσω ρωτάει η κοπελιά.

– Να βγάλω μία και το ζευγάρι;

Ποιό ζευγάρι βρε ηλίθια; Δεν βλέπεις που ο ένας κοιτάει στην ανατολή και η άλλη στη δύση; (όπου ανατολή υπάρχουν μόνο κ@λοι, μην ξεχνιόμαστε!).

Πριν προλάβω να αντιδράσω, περνάει το χέρι του στον ώμο μου και στήνεται για φωτό. Επιστρατεύω το βλέμμα “Σε σκοτώνω τώρα” και χαμογελάω. Και δώστου στήσιμο και κακό… Θα πιάσουμε κορέους παιδάκι μου, φύγε!

Βγαίνει ο καλλιτέχνης. Άχχχχχ! Τελικά είμαι πολύ άστοχη στο λουλουδοπόλεμο. Άσε που και αυτός κάτι έχει σήμερα. Δεν πρέπει να είναι καλά, δεν έχει κέφι…

Η μαστούρα από το πούρο και από την αγριοφωνάρα παλεύουν άσχημα με τις αντοχές μου. Βρε, δεν έχω κοιμηθεί στα μπουζούκια… Μήπως να το δοκίμαζα; Μπα, άσε… Βρε μήπως… Ε, ντροπή.!

Ώρε και δώστου αγκαλιές και η γκαρίδα στο αυτί μου…

– Να ξεκολλάμε λιγάκι; Όχι τίποτα άλλο θα μας δει ο καλλιτέχνης και θα ζηλέψει! Α! Και κάτι άλλο… Επειδή έχω φάει όλη τη μπόχα από το πούρο σου, κανόνισε να μου φέρεις κανα δυο κουτάκια… (όχι που θα έχανα την ευκαιρία. Άδεια εννοείται!)

Ώρα να πάμε να βρούμε τον Θανάση. Ανεβαίνουμε πίστα. Με χαριτωμένα βήματα – κουνήματα φτάνουμε στην άλλη άκρη.

– Ποιός Θανάσης βρε παιδιά;

– Αυτός που καθόταν εδώ, που είναι στο καμαρίνι του…., με το καπελάκι…

– Δεν έχουμε Θανάση εδώ.

Όχι, ρε συ, δε δουλεύει! Είχε έρθει να δει τον πρώην συνεργάτη του. Γκρρρρ και τον χάσαμε! Επιστροφή με την ίδια χαριτωμενιά στο τραπέζι.

– Τι αυτό ήταν δεν έχει άλλο χορο;

– Ορίστε; Πότε χόρεψα και δεν το πήρα χαμπάρι; Και αν χόρεψα, εσύ γιατί δε χτυπούσες παλαμάκια;

(Κάπου εκεί θυμήθηκα ότι στην αρχή μας έλεγε κάτι περί ανδρών και βαρβατίλας και πολύ εκνευρίστηκα)

Η βραδιά κύλησε με πολύ κάπνα και μπόχα από πούρο, με πολύ ουρλιαχτό μέσα στο αυτί μου, χάλια πρόγραμμα (ρε συ, χάλασαν και τα μπουζούκια!) και πολύ νύστα. Πάρα πολύ νύστα… Α! Και Κ@λους. Μην ξεχνιόμαστε…

Ευτυχώς έφυγε καμια ώρα πριν από μας (γιατί ο άντρας ο σωστός, ο βαρβάτος παρατάει 3 γυναίκες μόνες τους – εδώ κολάει το “ασθενές” φύλο και την κάνει…) και είχαμε λίγη ώρα να “διασκεδάσουμε”.

Κάτι μου λέει ότι το μαρτύριο δεν τελείωσε…