Lnas's place

Την πρόσκληση γιαυτό το blogoπαίχνιδο την έλαβα από την Άννα. Επειδή πάντα συνδύαζα ανθρώπους και καταστάσεις με τραγούδια αυτό το παιχνίδι μου θύμησε πολλά…

Τότε που τα πρώτα foolish beat έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Τότε που ανακάλυψα ότι love bites.

Tότε που περίμενα να ακούσω την αφιέρωσή σου από τα FM.

Τότε που ήθελα να πάω πίσω στη μαμά μου…

Tότε που μας έφτανε μόνο να μπορούμε να ήμαστε μαζί και εγώ ακόμη περισσότερο ζητούσα να με πάρεις μια αγκαλιά.

Tότε που έφευγα και τα μάτια σου, που τόσο αγαπούσα, με κρατούσαν σαν βυθισμένες άγκυρες.

Tότε που ζητούσα πολλές φορές να μη μου δώσεις της καληνύχτας τα φιλιά…

Tότε που ένιωθα ότι αυτή η μεγάλη αγάπη απλά σημαίνει το τέλος…

Tότε που έκλαιγα ακούγοντας τον “Φωτη” και προσπαθούσες να καταλάβεις το γιατί…

Tότε που έψαχνα το φιλαράκι μου και εσύ είχες αρνηθεί το ρόλο

Tότε που θέλαμε μόνο να κοιμηθούμε αγκαλιά…

Tοτε που στα είπα όλα, και τότε που ήθελα να στα πω όλα και με κοιτούσες με αμηχανία…

Τότε που σιγοτραγούδησα στο αυτί σου ότι δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σ’ αγάπησα

Τότε που δεν υπήρχαν άλλα δάκρυα, όμως τα μάτια τα έλεγαν όλα…

Τότε που επέμενες ότι το Just walk away με εκφράζει….

Τώρα… που σου λέω σ’ αγαπώ να προσέχεις...

Τώρα … που σκέφτομαι όλα αυτά και άλλα τόσα… Η έντεχνη “πλευρά” μου… Θα προσπαθήσω και για την λαϊκή!