Lnas's place

Το ξερω έλειψα πολυ. Οχι ομως μονο απο εσάς, τους λίγους που επιλέγετε να με διαβάζετε. Απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπήκα λιγο στον αυτόματο. Άφησα την καθημερινότητα να με ρουφήξει.

Σε αυτή την πορεία ανακάλυψα πολλα και συνειδητοποίησα ακομη περισσότερα. Έχασα πολλές φορές την ψυχραιμία μου, έκλαψα, θύμωσα… ομως κατι με κρατούσε να μην καταρρεύσω. Ήταν αυτή η δύναμη που έπαιρνα απο τα μικρά -ασήμαντα ίσως – γεγονότα που διέγραφαν ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου. Ήταν οι στιγμές που κοιτούσα πίσω μου και ελεγα “καλα τα πηγες και σημερα, προχωρά”. Ήταν οι επιλογές που έκανα πιο συνειδητοποιημένες. Έμαθα να αφιερώνω τον ελάχιστο πλέον ελεύθερο μου χρόνο, μονο σε όσα, η ανάμνηση τους θα με εκανε να χαμογελώ. Να λεω όσα νιώθω – εντάξει αυτο ειναι ακομη σε πειραματικό στάδιο. Να μιλάω για όσα με ενοχλούν. Να μην αφήνω χωρο σε οτι μου στερεί το χαμόγελο. Να λεω πως αισθάνομαι ( ειναι το πρώτο βήμα πριν το πως νιώθω).

Στο ερώτημα λοιπόν που ξαφνικά μου ηρθε στο μυαλό αν μετριέται η ευτυχία, η απάντηση ειναι ναι. Μετριέται σε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που σε έκαναν να χαμογελάς. Να ερωτεύεσαι ξανά. Να ονειρεύεσαι. Να ταξιδεύεις. Να αγαπάς.

Σε όλες εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν καλύτερους και πιο δυνατούς.

Δε με πιάνει τόσο συχνά όσο κάποιοι νομίζουν. Αλλά όταν με πιάνει, δε με αφήνει αν δεν πιάσω πάτο.

Δεν κοιτάζει ώρες. Μπορεί να είναι πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά ή βράδυ επιστρέφοντας.

Δεν κοιτάζει ψυχολογική κατάσταση. Μπορεί να είμαι χαρούμενη, νευριασμένη, έτοιμη για σκανδαλιά ή θυμωμένη.

Σαν κομμάτι από μένα, την αγαπώ αυτή τη διάθεση. Της δίνω το χώρο που χρειάζεται και καμιά φορά της πετάω και λουλούδια!

Ζορίστηκα πολύ να επιλέξω ανάμεσα στους θησαυρούς, τους 5 πολυτιμότερους. Και φυσικά δεν τα κατάφερα. Έτσι, οι 5 θησαυροί δεν είναι 5…

Ξεκινάμε με χρονολογική σειρά.

1993. Στο φροντιστήριο. Ο Θέμης ζωγραφίζει το τετράδιο μου. Με τον Θέμη χαθήκαμε (ελπίζω βλαμένο, να ακολούθησες το όνειρό σου). Το graffity διακοσμεί το γραφείο μου…

Οι συγκάτοικοι. Πάνω που είχα ξεπεράσει την ηλικία των χιλιάδων λούτρινων πάνω στο κρεβάτι, ήρθε το παπί. Ήταν – μάλλον- συλλογικό δώρο αλλά εγώ είχα συνδυάσει μόνο τον Νίκο με αυτό. Ίσως γιατί παρόλο που εγώ είχα το nick εκείνος ήταν το παπάκι. Ο Νίκος “έφυγε” νωρίς και το παπάκι μου τον θυμίζει κάθε μέρα.

To βατράχι το πήρα μόνη μου. Αλλά έχει “υποστεί” τόση αγάπη πάνω του που ανήκει στους θησαυρούς μου.

Το δελφινάκι (ναι, δελφίνι είναι αυτό το κατσιασμένο) είναι ένα δώρο από την Καλλιόπη και την Ιουλία. Το ιδιαίτερο σε αυτό είναι ότι μου το έφεραν την ημέρα που έχασα τον μπαμπά μου.

Το μαξιλάρι με τον tweety το ζωγράφισαν τα ομαδόπουλά μου στην κατασκήνωση, στην κυριολεξία κάτω από την μύτη μου. Μου το έδωσαν στο Σούνιο.

Οι κούπες μου. Δώρα του αδελφού μου.

Το μπαουλάκι με τους μικρούς θησαυρούς. Πριν 2 χρόνια αρκετοί γνωστοί (και κάποιοι άγνωστοι) και φίλοι γέμισαν το μπαουλάκι με δωράκια και καρτούλες. Ακόμη μυρίζει… αγάπη.

Η σοκολάτα φράουλα που μου έστειλε πέρσυ ο Μανώλης. Μαζί με το post it. Και τα σοκολατάκια που μου έστειλε με το ταχυδρομείο στη δουλειά, η Νάντια. (δυστυχώς, δε βρίσκω το κουτάκι, το έχω όμως…)

Η ποδίτσα μου. Δώρο της Μαλίνας για να πρώτα γενέθλια του LNA’s cafe.

Τέλος, το περσινό δώρο του Βασίλη για τα γενέθλιά μου. Ένα ημερολόγιο στο οποίο είχε γράψει αποσπάσματα από όλες τις εγγραφές μου.

Στα ανεκτίμητα που δεν έχουν φωτογραφίες αλλά θέση στην καρδιά μου: η έκπληξη στα γενέθλια μου στη “Ζωή ποδήλατο” (ξέρεις γιατί), η εγγραφή του Πέτρου για τα περσυνά γενέθλια, οι καρτούλες που λαμβάνω κατά καιρούς (Μαφάλντα keep doing it), τηλέφωνο “δεν είμαι καλά”, αλλαγή προγράμματος και η παρέα είναι δίπλα μου, το απίστευτο βράδυ στην Enzzo (ξέρεις Ντινούλα… “μόλις χώρισα”), το ραντεβού για test drive, το απρόσμενο σινεμά αργά το βράδυ (ετοιμάσου, έρχομαι να σε πάρω) και πολλά πολλά άλλα.