Το ξερω έλειψα πολυ. Οχι ομως μονο απο εσάς, τους λίγους που επιλέγετε να με διαβάζετε. Απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπήκα λιγο στον αυτόματο. Άφησα την καθημερινότητα να με ρουφήξει.
Σε αυτή την πορεία ανακάλυψα πολλα και συνειδητοποίησα ακομη περισσότερα. Έχασα πολλές φορές την ψυχραιμία μου, έκλαψα, θύμωσα… ομως κατι με κρατούσε να μην καταρρεύσω. Ήταν αυτή η δύναμη που έπαιρνα απο τα μικρά -ασήμαντα ίσως – γεγονότα που διέγραφαν ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου. Ήταν οι στιγμές που κοιτούσα πίσω μου και ελεγα “καλα τα πηγες και σημερα, προχωρά”. Ήταν οι επιλογές που έκανα πιο συνειδητοποιημένες. Έμαθα να αφιερώνω τον ελάχιστο πλέον ελεύθερο μου χρόνο, μονο σε όσα, η ανάμνηση τους θα με εκανε να χαμογελώ. Να λεω όσα νιώθω – εντάξει αυτο ειναι ακομη σε πειραματικό στάδιο. Να μιλάω για όσα με ενοχλούν. Να μην αφήνω χωρο σε οτι μου στερεί το χαμόγελο. Να λεω πως αισθάνομαι ( ειναι το πρώτο βήμα πριν το πως νιώθω).
Στο ερώτημα λοιπόν που ξαφνικά μου ηρθε στο μυαλό αν μετριέται η ευτυχία, η απάντηση ειναι ναι. Μετριέται σε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που σε έκαναν να χαμογελάς. Να ερωτεύεσαι ξανά. Να ονειρεύεσαι. Να ταξιδεύεις. Να αγαπάς.
Σε όλες εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν καλύτερους και πιο δυνατούς.
